اشعار

کـارش میـان معــرکه بـالا گـرفتـه بود            شـمشیـر را به شیـوه مـولا گـرفتـه بـود

تنـهـا مـیـان مـردم بیعت فـروش شـهر            انبـوه کیـنه ، دور و برش را گرفته بـود

دلـواپـس غـریبـی امـروز خـود نـبـود              تـنـها دلـش بـخـاطـر فـردا گـرفـته بـود

دیدی که از ارادت دیـرینه ی حـسیـن              یک کـوفه زخم در بدنش جا گرفته بود

بـا سنگ، پای بیعت او مُهـر میـزدنـد             بـاور نکرد، از همه امـضا گـرفـته بـود

این شهر خواب بود و ندانست قدر او             هـرشب بـرای مـردمش احـیا گرفته بود

جرمش چه بود؟ نسبت نزدیک با علی            آن شعـله ها بـرای هـمیـن  پـاگرفته بود

ســلام ایــزد مــنّـان ، ســلام جـبــرائــیـــل             سـلام شـاه شـهـیـدان بـه مـسـلـم بن عـقیـل

بـه آن نـیـابـت عـــظــمـای ســیّـد الـشـهـدا              بـه آن جـلال خـدایی ، بـه آن جمال جمیـل

شهید عشق که سـر در منـای دوست نهـاد              بـه پـیـش پـای خـلـیـل خـدا چو اسمـاعـیـل

بـر آسـتـان درش آفـتـاب سـایـه نــشــیــن               بـه بـام بـقــعـه ی  او مـاهِ آسـمـان قــنـدیـل

زهـی مـقـام کـه فـرش حـریـم حُـرمت او               شکنج طـره ی حور است و بالِ  میکـائـیـل

ســلام بــر تـو کـه دارد زیـارت حَـرَمـت               ثـواب گـفـتـن تـسبـیـح و خـوانــدن تحـلــیـل

هوای گـلـشـن مِـهرت ، نسیم پاک بـهشت              شــرار آتـش قـهرت ، حـجــاره ی سـجّــیـل

تو بر حقّی و مرام تـو حقّ ، امام تو حـقّ               بـه آیـه آیه ی قـرآن و مـصـحـف و انـجـیـل

محیط کوفه ترا کوچک است و روح، بزرگ             از آن ببـام شدی کـشـتــه ، ای سـلیل خـلیـل

به پای دوست فـکنـدی، سراز بلنـدی بـام               که نـقـد جـان بَـرِ  جـانـان ، بـود متاع قـلیـل

شـروع نـهضت خونـیـن کربلا ز تـو شـد               به نطـق زینب کبـری بـه شـام شــد تـکمیـل

شانه هاي زخمي اش را هيچ كس باور نداشت           بارغربت را كسي از روي دوشش برنداشت

در نگاهش كوفه كوفه غربت و دلواپسي           عــابـر دلخسته جز تنهائيش ياور نداشت

 بام هاي خانه هاي مردم بيعت فــروش           وقت استقبال از او جزسنگ وخاكستر نداشت

ميچكيد ازمشك هاشان جرعه جرعه تشنگي           نخل هاشان ميوه اي جز نيزه وخنجر نداشت

سنگـها كمتر به پيشاني او پــا مي زدند           نسبتي نزديك اگر با حضرت حيدر نداشت

روي گلگون و لبي پرخون وچشماني كبود           سرنوشتي بين نامردان از اين بهتر نداشت

سر سپردن در مسير سربلندي سيره اش           جز شهادت آرزوي ديگري در سر نداشت

بــنـویــســیـد مــرا یـــار ابـاعــبـدالله            اولیـن بــنـده ی دربــارِ ابـاعــبـدالله

منـتــظــر مــانـده دیـــدارِ ابـاعبــدالله            مــن کــجـا و ســرِ بـازار ابـاعبدالله

تا خـدا هست خــریـــدارِ ابــاعــبدالله

عاشق آن است که دیدارکند یارش را            بـارها جــان بدهد دیـد اگر دارش را

بـاز آمــاده کـند جـان دگر بـارش را            فـاطمه پیش خدا، پیش برد کارش را

هـــر که افــتـاد پـیِ کـارِ ابــاعبــدالله

من پرم را به روی دست گرفتم، دیدم            جگرم را به روی دست گرفتم، دیدم

سپرم را به روی دست گرفتم، دیـــدم            تا سرم را به  روی دست گرفتم، دیدم

راهـــم افــتـاده به بـازارِ ابـــاعبـدالله

وقت هجران به گریبان چه نیازی دارم            به دل بی سر و سامان چه نیازی دارم

با لب پاره به دندان چه نـیازی دارم            به ســر شانـه ایـنان چه نیـازی دارم

تا سـرم هـسـت به دیـوارِ ابــاعبـدالله

قبل از آنی که بیاید خبـرم را ببــرید            زیــر پـایش مـژه چشم تـرم را ببرید

محضرش دست به دست این جگرم را ببرید            گرسـرم را و سر دو پـسرم را ببرید

بـاز هــســتــیــم بــدهکـارِ ابـاعبدالله

سنگ ها خوب نشستند به پای لب من            لب من ریخت و پیچید صدای لب من

طیب الله به این لطف و وفای لب من            بعد ازین آب حرام است برای لب من

بس که لبریـزم و سرشـارِ اباعـبدالله

مانده از جلوه والای توحیران،مسلم            جان خود ریخت به پای توبه یک آن،مسلم

عید قربان شهان،هست فراوان مسلم            من به قربان تو نه... جان هزاران مسلم

....تـازه قـربـانِ عـــلمـدارِ ابـاعبدالله

به ولای تو نداده ست اذان،هیچ کسی            وا نکرده ست به شان تودهان، هیچ کسی

مثل مسلم نبود دل نگران، هیچ کسی            به خداوند که درهر دو جهان،هیچ کسی

....مثـل من نیست گرفتـار اباعـبدالله

پیکرم وقف نوك پا زدن طفـلان شـد            کوچه کوچه سرمن بود که سرگردان شد

چه خیالی ست که بازیچۀ این و آن شـد            یا که برعکس به میخی تنم آویزان شد

دست حــق بـاد نــگــهـدارِ ابـاعبدالله